Merano

Meran (Italiaans: Merano) is na de hoofdstad Bolzano de grootste stad van de Italiaanse autonome provincie Zuid-Tirol. De stad ligt in een dalbekken, op de kruising van het Passeiertal, de Vinschgau en het Ultental en wordt omgeven door bergen met een hoogte van 1500-3335 meter. Sinds de 19e eeuw staat de stad bekend als kuuroord.

Een van de bekendste wandelingen in Merano is zonder twijfel de Tappeiner Trail, die vanuit het stadscentrum langs de helling van de Küchelberg loopt. Het is een van de mooiste hooggelegen promenades van Europa en biedt een mix van alpiene en mediterrane vegetatie in combinatie met een prachtig panoramisch uitzicht. Langs het pad groeien dennen, Himalayaceders, kurkeiken, olijfbomen, eucalyptus, bamboesoorten en magnolia’s, agaves, aloë’s en cactusvijgcactussen.

De Tappeinerweg begint tegenover de kruising van de Gilfpromenade en de oude Passeirerstraße. Over een lengte van 3 km leidt het van boven de parochiekerk naar Gratsch. Het is al beschreven als de “galerij van het paradijselijke landschap van het kantoor van de burggraaf” of als de “kroon van Merano”. De stad Merano heeft deze promenade te danken aan de botanicus, arts en antropoloog Dr. Franz Tappeiner uit Lasa in Val Venosta, naar wie het pad is vernoemd. Omdat het pad nauwelijks hellingen heeft, is het ook geschikt voor een wandeling met een kinderwagen: op een route van 6 km (heen en terug) is er slechts 110 meter hoogteverschil.

De Marlengo/Marlinger Waalweg is de langste wandelroute van Zuid-Tirol/Südtirol. Het is een populaire wandelroute voor het hele gezin. Maar let op: vergeet niet te groeten. Hier ergens op dit pad stond hij aandachtig te luisteren. En slaakte een zucht van verlichting toen hij het geluid van een bel hoorde. Toen wist hij dat alles in orde was.
Hij, d.w.z. de ‘waaler’. Maar wat is dat? Een waaler is verantwoordelijk voor het onderhoud van de ‘waal’ bij de waalweg. Een waal is een irrigatiesloot en de smalle paden ernaast worden waalwegen genoemd.
Waalwegen bestaan al sinds de 12de eeuw. In Zuid-Tirol zijn ze iets bijzonders, want je treft ze alleen aan rond Merano/Meran en in de Val Venosta/Vinschgau. Het stelsel van walen vormt een slim irrigatiesysteem, want de slootjes voeren het water uit de bergen naar de droge gebieden en zorgen zo voor de bewatering van de velden.
Tegenwoordig zijn de waalwegen vooral uiterst populaire wandelpaden, omdat ze maar weinig stijgen en dalen en een prachtig uitzicht bieden op de omliggende dorpen en bergen. Ze liggen qua hoogte ongeveer halverwege de bergflank en er kan bijna het hele jaar gewandeld worden. Van april tot november wordt nog altijd water aangevoerd, alleen in de koude maanden blijft de waal leeg. Een uitstapje op de Marlinger Waalweg is vooral in de lente de moeite waard, als de kersen- en appelbomen pastelkleurig in bloei staan, of in de herfst, als de bossen en wijngaarden goudgeel oplichten. Het kost ongeveer drie uur om de hele route te lopen.
Maar terug naar de waaler: na een onweer ontdoet hij de waal van takken en stenen. Hij zorgt ervoor dat alle sluizen open zijn, zodat er geen overstromingen kunnen plaatsvinden. Tot op de dag van vandaag treft men bij de Marlinger Waalweg de historische waalbellen aan: waterraderen voorzien van een hamer die voortdurend tegen een bel slaat. En ook tegenwoordig nog zijn er waalers die regelmatig inspecties uitvoeren.